In Nederland zijn banken naamloze reuzen die alles hebben geautomatiseerd en waarin een bezoek aan een filiaal alleen aan de orde is als je voor grote zaken nederig je ziel komt aanbieden.
Nieuw Zeeland is niet minder bureaucratisch, edoch toch een complete andere belevenis. Zo begonnen we onze queeste naar het openen van een bankrekening. Het was een spannende actie, want, we hadden ons voorbereid op de catch 22 van het immigreren. Namelijk de beruchte, voor A heb je B nodig, voor B heb je C nodig en voor C heb je A nodig. De eerste bank waar we kwamen begon al met het circus, voor een bankrekening heb je een vast adres nodig. En om een vast adres te hebben moet je je rekening betalen met, je raadt het al, een bankrekening.
Verrassend genoeg werden we niet minzaam de bank uit gekeken, maar werd ons vriendelijk verteld dat we een vast adres nodig hadden voor deze bank, dus helaas geen bankrekening konden openen, echter, er waren andere banken die die regel minder stringent hanteerden. Wellicht konden we daar heen?
Dat was les een in NZ klantvriendelijkheid, namelijk, de klant gaat voor de concurrentie. Dus als jij als bedrijf de dienst niet kan leveren, verwijs je de klant naar je concurrent die dat wel kan.
Ok, wij naar de ANZ bank. Daar konden we inderdaad een bankrekening openen.
Dat werkte als volgt :
Eerst moesten we ons melden aan de balie, daar werden onze gegevens opgeschreven. Daarna werd er een account manager opgehaald die ons naar een kamer meenam en opnieuw alle gegevens noteerde. We konden meteen een rekening openen. Daar moesten we wel 300 dollar storten, en dat kon alleen door naar de geld automaat buiten te gaan, het geld op te nemen en te tonen aan de account manager dat we het hadden. Hoewel we alle twee dezelfde rekeningen wilde, moest alles een voor een, rekening voor rekening, persoon voor persoon ingevuld worden.
Na alle papieren ingevuld, gestempeld en getekend waren werden we terug naar de balie geleidt waar onder instructie van de account manager de rekening werd aangemaakt. Ze testen zelfs onze on-line rekeningen, waar we over de balie hangend onze wachtwoorden konden aanmaken en konden testen of alle werkte.
Daarna kwamen de instructie boekjes tevoorschijn, ze legden alles uit hoe alles werkte. Vervolgens maakte we onze Euro rekeningen aan, via de telefoon, waar zij keurig de nummers intoetsten en ons de hoorn gaven en instructies gaven over wat we moesten zeggen.
Na twee uur hadden we onze rekeningen, een hoop geginnegap met het personeel en een vreemd gevoel van vrolijkheid op het moment dat we weer buiten stonden.
De banken van NZ zijn net zo rampzalig als in Nederland, echter, het personeel doet er alles aan om het de klant ondanks de papierwinkel toch naar de zin te maken. Een instelling die we later nog veel vaker zouden aantreffen.
